به سراغ من اگر می آیید،

پشت هیچستانم.

پشت هیچستان جایی است.

پشت هیچستان رگ های هوا،ژر قاصد هایی است.

که خبر می آرند،از گل وا شده ی دورترین بوته ی خاک.

روی شن ها هم،نقش های سم اسبان سواران ظریفی است که صبح

به سر تپه ی معراج شقایق رفتند.

پشت هیچستان،چتر خواهش باز است:

تا نسیم عطشی در بُن برگی بدود،

آدم اینجا تنهاست

و در این تنهایی،سایه ی نارونی تا ابدیّت جاری است.

به سراغ من اگر می آیید،

نرم و آهسته بیایید،مبادا که ترک بر دارد

چینی نازک تنهایی من.